ROZDZIAŁ VII - Życie najlepsze jest wtedy, kiedy zaskakuje i kiedy czekamy na to, co wydarzy się w następnej kolejności.

 Ścieżka dźwiękowa

Amanda
Jednak nawet w stanie takiego szczęścia nie wyłącza mi się racjonalne myślenie - przypomniało mi się, że przecież Andrzej ma dziewczynę. Ma laskę, a myśli o innej, no ładnie - niezbyt pozytywnie to o nim świadczy. Ale co tam, podobno każdy wagon da się odczepić. Moment, on na razie tylko myśli o mnie, mógłby się postarać. Jak zechce to sam zaaranżuje sytuację, w której moglibyśmy się spotkać.
A Rafał... Hmmm... Ani słowem się nie odzywa - przynajmniej mam święty spokój. Trochę szkoda mi tych kilku lat zmarnowanych z nim. Zmarnowanych? Może i nie. Przecież było też nam dobrze, a każde doświadczenie czegoś nas uczy. Dobra, koniec tematu Rafała, nie warto.
Pewnie za jakieś kilka miesięcy powiem, że o Andrzeju też nie warto było myśleć, ale teraz, to uczucie jest silniejsze ode mnie. Zobaczyłam GO i coś mnie tknęło, wydaję mi się, że jego też. Ale nie, nie wydaje mi się, musiało, skoro Maciek twierdzi. że cały czas mówi o mnie. Pozostaje mi poczekać na rozwój wydarzeń.
            - Amy, umówiłam się z Maćkiem! - krzyknęła nagle Wiki.
            - No w końcu. Musimy zrobić Cię na bóstwo. Kiedy? - zapytałam
            - Jutro ok 12 ma po mnie przyjechać. Ale gdzie pójdziemy nie mam pojęcia. A wiesz... Jestem bardzo ciekawa jaki on jest w rzeczywistości. Tylko te jego 208 cm wzrostu mnie przeraża.
            - Ale Tobie trudno dogodzić! Przecież zawsze chciałaś wysokiego.
            - No i trafił się taki aż za wysoki. - Wiki wzruszyła ramionami.
            - Idę się przygotować na jutrzejsze zajęcia. - oświadczyłam.
Chciałam po prostu pobyć sama. Cieszę się razem z Wiki, ale trochę się rozczarowałam. Co ja sobie myślałam, że Maciek od razu umówi mnie z Andrzejem? Niedoczekanie. A może to samo czekanie jest najfajniejsze? Może jak poznam go bliżej (o ile to nastąpi) jego osoba mnie rozczaruje? Zobaczymy.
Nazajutrz tuż po obudzeniu ujrzałam przepiękny biały widok za oknem. Tak, po raz pierwszy w tym roku spadł śnieg. Nie wiem dlaczego ale to nastroiło mnie bardzo pozytywnie. Zjadłam śniadanie, ubrałam się i po cichu wyszłam na uczelnię, Wiki jeszcze spała, musiała przecież wyspać się przed randką. Niestety wraz ze śniegiem przyszła bardzo niska temperatura i lód na chodnikach. Zajęcia mijały mi dosyć szybko, przed godziną 12 wysłałam Wiki smsa: "Zdenerwowana?", "Raczej podekscytowana :D", odpisała.
O godzinie 14 skończyłam zajęcia, owinęłam się szczelnie szalikiem i wyszłam z wydziału. Gdy przechodziłam obok parkingu, widok, który ukazał się moim oczom tak mnie zszokował (to tylko Andrzej Wrona stał oparty o swój samochód i uśmiechał tak, że gwałt na nim każdy sędzia uznałby za uzasadniony), że aż przewróciłam się z wrażenia. Chociaż nie, nie "przewróciłam się". Ja najzwyczajniej w świecie wywinęłam orła, krzycząc przy tym soczyste "k****". Gdy wymachiwałam w powietrzu moimi kończynami zobaczyłam tylko, jak Andrzej Wrona we własnej osobie biegnie mnie ratować. I jakby tego było mało on też się poślizgnął i wpadł prosto na mnie przyciskając do przerażająco zimnego lodu.
               - O Boże, sam Andrzej Wrona leci na mnie. Mogę już zemdleć? - zapytałam i zaczęłam śmiać się jak idiotka, a Andrzej razem ze mną.
               - Taki ze mnie ratownik, że zamiast Cię uratować jeszcze bardziej Cię poturbowałem. Przepraszam, chodź pomogę Ci wstać. - wstał, podał mi rękę i dźwignął mnie. A ja? Gracja number one, znowu się poślizgnęłam i runęłam na niego w efekcie czego znowu leżeliśmy na sobie.
               - Amanda, prawda? Takich oczu się nie zapomina. - poleciał z bardzo "wyjątkowym" tekstem, ale jakże miłym.
               - Prawda. - wstałam już sama i otrzepałam się. - Ale zaraz... Co Ty tutaj właściwie robisz?
               - Hmmmm... Pewna blondynka wiedziała, że o 14 kończysz zajęcia i jestem.
               - Wiki! Zabiję ją!
               - A ja chyba będę jej dziękował do końca życia, bo inaczej nie spotkałbym się z Tobą, ale nie stójmy tak, zabieram Cię na obiad.
               - Ale jak? Dlaczego?
               - Po drodze wszystko Ci wyjaśnię. - Andrzej ujął mnie za rękę i zaprowadził do samochodu. Bardzo ładnego samochodu. Otworzył po dżentelmeńsku drzwi, potem sam wsiadł.
               - Ale proszę powiedz tylko, dlaczego się tutaj znalazłeś.
               - Czy wystarczy jak powiem, że odkąd tańczyłem z Tobą w klubie nie mogę przestać o Tobie myśleć? - uśmiechnął się.
               - W zupełności. - uśmiechnęłam się błogo i odjechaliśmy.
------------------------------------------------------------------------------------
CZYTASZ? SKOMENTUJ!

I jak Wam się podoba kolejna część? :) Jesteście ciekawe perspektywy Andrzeja? Zgodnie z sugestiami Andrzej w końcu wziął sprawy w swoje ręce. Ale czy pójdzie tak gładko jak się tego spodziewamy? O tym już w kolejnej części :)

Bardzo dziękuję za zainteresowanie i sygnały, że ktoś rzeczywiście regularnie zagląda na mojego bloga, to bardzo miłe :)