ROZDZIAŁ X - So change your mind and say you're mine, don't leave tonight, stay

Ścieżka dźwiękowa 

Andrzej
Amanda przez całą drogę do restauracji zasypywała mnie milionem pytań, na które cierpliwie odpowiadałem. Była taka ciekawa, żywa, tryskała energią i co chwilę wybuchała gromkim śmiechem, miała swoje zdanie na każdy temat - całkowite przeciwieństwo Marleny, która ciągle mi przytakiwała. Gdy dojechaliśmy, Amanda nagle posmutniała. Otworzyłem jej drzwi i wziąłem za rękę, ten gest wydawał mi się tak naturalny.
Starałem się zachowywać jak dżentelmen - zdjąłem jej płaszcz, przysunąłem krzesło. Zamówiliśmy dania i wróciliśmy do naszej rozmowy z samochodu. W Amandzie podobało mi się wszystko - to w jaki sposób je, jak wyciera usta serwetką, a najbardziej jak się uśmiecha i patrzy na mnie zalotnie spod długich rzęs. Nagle jakiś frajer podszedł do naszego stolika:
              - No proszę, proszę, już znalazłaś sobie zastępcę. A co to za fagas? - pokazał palcem na mnie.
              - Mistrz Świata w siatkówce. - powiedziała Amanda, która była przerażona, a z drugiej strony wściekła. - Rafał, proszę nie rób z siebie większego idioty niż jesteś.
Aha, więc to jakiś Rafał. Były Amandy?
              - Czyżbyś kolego chciał porozmawiać na zewnątrz? - Wstałem i zagroziłem mu. W końcu przydało się moje 206 cm - gościu nagle zmiękł i zrobił się dziwnie mały. - Wierz mi, że mordy takich ciot obijam równie dobrze, co piłki w ataku i strzelam równie celnie.
              - Pfff. - zmieszał się i zwrócił do Amandy. - Chciałem Ci tylko Słoneczko oświadczyć, że Blanka nie jest w ciąży ze mną, tylko z innym i cierpliwie czekam aż wrócisz w moje ramiona. - nareszcie odszedł, a Amanda była bliska płaczu:
             - Andrzej, naprawdę Cię bardzo przepraszam, To był mój były.
             - Nie masz za co. Chcesz stąd wyjść? - Amanda tylko pokiwała głową, a ja szybko zapłaciłem i wyszliśmy.
            - Naprawdę tak mi głupio. - dziewczyna wyglądała jak przestraszone zwierzę.
            - Amanda, spokojnie. Spójrz na mnie. - podniosłem palcem jej podbródek i przytuliłem. Gdy trzymałem ją w ramionach, wiedziałem, że nie mogę jej zostawić, a ona sama potrzebuje mojej pomocy.  Nagle odsunęła się ode mnie.
          - To co? Spacer dla relaksu? - zapytałem, ona przytaknęła. Wziąłem ją za rękę i ruszyliśmy.
Próbowałem odciągnąć jej myśli od tego niefortunnego spotkania i chyba całkiem nieźle mi wychodziło. Jednak trzeba było wracać do Bełchatowa, próbowałem odpalić auto raz, drugi, trzeci i nic!
          - Cholera, chyba coś się zepsuło. Muszę zadzwonić do serwisu.- oznajmiłem i szybko zająłem się wykonywaniem telefonu. - Niestety chyba będę zmuszony wynająć pokój w hotelu i zostać na noc w Łodzi. Naprawią go dopiero na jutro.
          - Ale przecież w moim mieszkaniu jest wolna kanapa w salonie. - oświadczyła Amanda, a mi stanęło serce.
          - Nie wiem, czy to jest dobry pomysł. - byłem trochę zmieszany.
          - Ale ja wiem. - uśmiechnęła się. - A teraz pojedziemy do mnie komunikacją miejską.
Szok! Ta dziewczyna mogła ze mną zrobić wszystko i przekonać mnie do wszystkiego. Po kilkunastu minutach przeżyłem jednak jeszcze większy szok - Muzaj był w mieszkaniu dziewczyn!
          - Szybki jesteś Ptaszku. - oświadczył.
          - Muzaj, co Ty tu robisz?! - zapytałem.
          - Zepsuł mi się samochód i Wiki zaproponowała mi nocleg na kanapie w salonie.
          - Dziwne, bo mi zdarzyło się to samo i też zamierzam tutaj nocować. - oświadczyłem. To naprawdę BARDZO dziwny zbieg okoliczności. Jestem bardzo ciekawy, czy ktoś nie maczał w tym palców.
          - A więc kochany Andrzejku czeka nas wspólna noc na kanapie. - stwierdził Maciek i wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Nagle pojawiła się jakaś dziewczyna, zapewne Wiktoria. Ładna, nie powiem, ale gdzie jej do mojej Amandy. Zaraz "mojej"?! Może jeszcze nie teraz, ale już niedługo...
Usiedliśmy w salonie. Dziewczyny co chwilę szturchały się łokciami i patrzyły na siebie porozumiewawczo, obie były zaskoczone tą sytuacją i trochę... podekscytowane? Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - mogłem więcej czasu spędzić z Amandą. Cały czas ją obserwowałem, jak reagowała na słowne zaczepki Muzaja, jak trafnie je ripostowała, jak dobrze rozumiały się z Wiktorią, widać było, że są najlepszymi przyjaciółkami.
Zamówiliśmy pizzę i najedliśmy się tak, że nikt nie mógł wstać. W pewnym momencie Amanda zaczęła temat spania:
               - Chłopaki chyba we dwóch nie zmieścicie się na tej kanapie. Może ja będę spać w pokoju Wiki?
               - Ależ nie ma takiej potrzeby. - odparł Maciek. - My się tutaj zmieścimy, prawda Ptaszku? - ten niereformowalny czubek poczochrał mi fryzurę!
               - Prawda, prawda. - przewróciłem oczami.
               - No właśnie. A jak będzie ciasno to się przytulę do Wronki. - Muzaj puścił do mnie oczko.
               - Oooooo, nie, nie wrobisz mnie w takie numery! - uniosłem ręce w geście obronnym i szybko się od niego odsunąłem.
               - Przecież wiesz, że żartowałem. Gwarantuję Ci nietykalność - ja na jednym brzegu, Ty na drugim. - zapewnił mnie.
               - Ok, dobra chłopaki, myślę, że sami dacie sobie radę z pościeleniem łóżka. Przyniosę Wam tylko pościel, ręczniki i jakiś męski żel pod prysznic też się znajdzie, spokojnie. - stwierdziła Amanda.
Poszedłem się wykąpać i gdy wróciłem spotkała mnie niespodzianka - dżentelmen Muzaj pościelił łóżko.
               - Nie musisz dziękować Andrzejku. Mam dzisiaj dzień dobroci dla zwierząt, a wrona to przecież też zwierzę. - stwierdził słodko. - Tylko nie odfruń ode mnie do łóżka tej pięknej niewiasty.
               - Bez obaw. Myślałem, że to Ty chciałbyś znaleźć w łóżku Wiktorii. - odparłem.
               - A wiesz, chciałbym. - stwierdził szczerze i zrobił się dziwnie poważny. - Ale to nie jest pierwsza lepsza. Muszę cierpliwie poczekać. Na nią mogę czekać do końca życia.
Pokiwałem głową w zrozumieniu, a Muzaj skierował się do łazienki. Nagle na horyzoncie pojawiła się Amanda w zabawnej piżamce i ręczniku na głowie. Nawet w takiej postaci wyglądała cudownie, jej oczy błyszczały z daleka.
               - Kolorowych snów. - pomachała mi.
               - Śpij dobrze, Piękna. - Wiem, bardzo wymyślny komplement, ale naprawdę nie mogłem się powstrzymać.
Po 10 minutach wrócił Muzaj, próbowałem zasnąć, ale cały czas myślałem o tym, że za ścianą śpi Amanda i to SAMA. Nieee, Andrzej, ogarnij się, nie pójdziesz do niej. Dziewczyna uzna, że oczekujesz od niej tylko jednego, a tak przecież nie jest.
               - Co jest Wronka, nie możesz zasnąć? Może zaśpiewać Ci kołysankę? - i nie czekając na moją zgodę zaczął śpiewać, a nie może lepiej - wyć! - Aaaaaa, kotki dwa! Szarobure obydwa! Nic nie będą robiły tylko Andrzejka tuliły! A nie, czekaj Wronka! Znam lepszą wersję. Aaaaa, Amanda jedna, taka piękna cała! Nie będzie dzisiaj spała tylko Andrzejka całowała!
               - Zamknij się idioto! Amanda Cię jeszcze usłyszy! - zganiłem go. - Dobranoc. - i odwróciłem się od niego tyłem. Dzięki bogu mieliśmy 2 kołdry. Po jakimś czasie w końcu zasnąłem.
Obudziły mnie kopniaki w nogę. Tak, idiota Muzaj chyba przez sen odpalał motocykl i to taki starego typu.
               - Ymymymymym! ymymymym! - wymachiwał nogą. A przy tym machał rękami na wszystkie strony, nie muszę chyba dodawać, że kilka razy dostałem w twarz? W takich warunkach nie było mowy o dalszym spaniu. Postanowiłem pójść zapytać Amandy czy nie ma jakiegoś materaca. Co prawda, mogłem sam załatwić tę sprawę, ale coś mną kierowało ku drzwiom do jej pokoju.
               - Amanda, Amanda. - wyszeptałem. Amanda chyba nie wiedziała co się dzieje, pewnie miała głęboki sen. - Przepraszam, że Cię budzę, ale masz może jakiś materac czy cokolwiek innego na czym mógłbym się przekimać do rana? Niestety z Muzajem nie da się spać.
Byłem zakłopotany, a ona co zrobiła? Wskazała bez słowa miejsce na łóżku obok siebie.
              - Jesteś tego pewna? Obiecuję, że nie zrobię Ci niczego, czego sama byś nie chciała. - oświadczyłem i szczerze wierzyłem w swoje słowa. Niewiele myśląc położyłem się obok niej, a ona zamknęła oczy i... chyba zasnęła. Była taka słodka, cudowna, bezbronna, wyzwalała w człowieku te najpiękniejsze instynkty.
              - Jesteś piękna. Dobranoc. - pocałowałem ją w czoło, a ona tylko uśmiechnęła się. Podparłem się na ręku i jak urzeczony patrzyłem na nią. Niewiele dziewczyn wyglądało tak ładnie bez makijażu - pięknie zarysowane brwi, długie rzęsy, mały, zadarty nosek, wąskie, ale bardzo kształtne usta i bujne włosy rozsypane na całej poduszce. Była idealna. Nagle odwróciła się ode mnie. Postanowiłem więc iść w końcu spać. Objąłem ją tylko w pasie i zasnąłem.
Poczułem czyjeś usta na policzku, a może to był sen? Obudziłem się, ale Amandy już nie było obok mnie. Poleżałem jeszcze trochę, gdy przyszła ona i zaprosiła mnie na śniadanie. Ogarnąłem się więc i skierowałem do kuchni. Zjedliśmy we 4 śniadanie i wtedy nadszedł ten czas, kiedy musieliśmy odjechać. Maciek zaprosił dziewczyny na nasz jutrzejszy trening, a więc nie będę musiał długo tęsknić za Amandą. Pocałowałem Amandę w policzek i wyszliśmy.
              - Wronka, spałeś z nią?! - Maciek nie dawał mi spokoju.
              - Za kogo Ty mnie masz, Muzaj?! Spałem OBOK niej, a nie z nią! - zaperzyłem się.
              - A no ok, ok. A wiesz, czuję, że Wiktoria się powoli we mnie zakochuje. - rozmarzył się, a ja tylko się roześmiałem.
Dotarłem w końcu do Bełchatowa. Miałem do załatwienia sporo spraw formalnych i tak przez cały dzień latałem po mieście, niestety nie mogłem więc za wiele myśleć o Amandzie. Gdy wieczorem dotarłem nareszcie do domu nie miałem już siły na nic. Napisałem tylko smsa do niej: "Dobranoc :* P.S. Myślę o Tobie", a ona momentalnie odpisała: "Ja o Tobie też :) Szkoda, że dzisiaj śpię sama :( Dobrej nocy Ptaszku :D" Udało mi się szybko zasnąć, obudziłem się ok. 6.30 i poszedłem pobiegać. Ruch wyzwalał we mnie mnóstwo pozytywnych emocji. Gdy wróciłem, ogarnąłem się i pojechałem na trening. Muzaj od początku porozumiewawczo się uśmiechał. Na szczęście nie rozpowiadał na prawo i lewo co wydarzyło się wczoraj. Nagle dało się słyszeć gwizdy, okazało się, że to dziewczyny weszły na halę. Muzaj dumnie kierował się w stronę Wiktorii, a ja chciałem przywitać się z Amandą, ale ubiegł mnie Wojtek Włodarczyk...

-------------------------------------------------------------------------------
CZYTASZ? - SKOMENTUJ!
Oto i jest perspektywa Andrzej i zapowiedź treningu. Wojtek nie będzie jednak tylko postacią epizodyczną.... '
Bardzo dziękuję za komentarze i życzenia powrotu do zdrowia :)
P.S. Przekroczyłyście magiczną liczbę 10000 wyświetleń! Czuję się zaszczycona :)

Możecie tutaj zadawać mi pytania dotyczące opowiadania :) ask.fm/amanda49912062